Навучыліся танна разьменьваць помсту,
Аплятаць хмелем лірыкі подыхі буры,
I пяяць на дарогах чужых і ня простых,
I выводзіць напеў залацістым ажурам.
Навучыліся ў спрэчках патаківаць неяк,
Забываць там, дзе лепей, сваё нават імя.
I на чорных, ня змытых агнём юбілеях
Струны перабіраем рукамі худымі.
Толькі ўсё і дагэтуль яшчэ мы ня ўмеем,
Можа, самага простага, сьмешна малога:
Не глядзець там, дзе ў сонцы жыцьцё зелянее,
I хадзіць на пяць крокаў адзін ад другога.
1938
|
|
